Wróżda i Żmij – Marcin Sindera

Wróżdę i Żmija z pewnością możecie kojarzyć w innych szatach graficznych, gdyż obie książki zostały wydane dwa lata temu drogą selfpublishingową. Obecne wydania są poprawione i obleczone w nowe okładki przez wydawnictwo Lira. W tej recenzji opowiem Wam, dla kogo są te powieści, jak mi się je czytało i czy jest słowiańsko.

Tekst powstał we współpracy z wydawnictwem Lira.

Obie książki opowiadają historię Draconisa, w którego żyłach płynie krew boga Żmija. Główny bohater jest przepełniony żądzą zemsty i my, jako czytelnicy, idziemy wraz z nim przez powieść, aby tej zemsty dokonać. A wszystko to jest osadzone w słowiańskim klimacie. Są tu żercy, wiedźmy, rusałki i utopce, słowem trochę tej słowiańskości znajdziecie. Jednak głównie całość obu tomów jest skupiona na akcji i walce.

Dodatkowo wielbiciele pięknych wydań otrzymają tutaj prawdziwą gratkę. W obu tomach znajdziecie ilustracje niektórych scen, a także mapy, pokazujące miejsca, gdzie rozgrywa się akcja powieści. A wiem doskonale, że wśród czytelników jest bardzo wielu fanów takich graficznych perełek.

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Wiktoria | #SłowiańskieKsiążki (@slavicbook)

Dla kogo jest Wróżda i Żmij

I Wróżda i Żmij z pewnością spodobają się czytelnikom, którzy lubią książki o mocarnych i dzielnych wojach, książki pełne opisów walki, a wręcz jatki. Wiecie, krew i wnętrzności latają w powietrzu. Akcja stale kręci się wokół konfliktów i bitew. Miecze, magia, zemsta, grody do zdobycia. Aż ciśnie się na usta, by określić tę książkę męską, ale nie lubię podziału literatury ze względu na płeć. Wszyscy jesteśmy różni i sięgamy po przeróżne książki.

Czytając oba tomy, jeden po drugim, bardzo wyraźnie widzimy jak rozwija się warsztat autora. O ile styl we Wróżdzie jest szczerze mówiąc nijaki, to w Żmiju już głos Sindery wybrzmiewa wyraźniej, barwniej. Miałam także nadzieję, że w drugim tomie autorowi uda się stworzyć głębsze postacie… Niestety!

Postacie we Wróżdzie i Żmiju są bardzo proste psychologicznie. Mają kilka głównych cech i na tym się kończy. Zdecydowanie wolałabym, by autor stworzył choć kilka bardziej rozbudowanych bohaterów, których mogłabym jako czytelniczka poznać i polubić. Rozumiem jednak, że jest to debiut, a różnica pomiędzy pierwszą, książką a drugą wróży, że kolejne powieści autora będą jeszcze lepsze.

Jest jednak w tych książkach rzecz, która nie otrzymała mojej wyrozumiałości, ani akceptacji.

Przedmiotowe traktowanie kobiet

Kobiece bohaterki i we Wróżdzie i w Żmiju są traktowane jako przedmioty wzbudzające pożądanie. Jedyną ich funkcją w obu książkach jest zaspokajanie rządzy wojów. Co więcej, wszystkie bohaterki łączy jedna cecha: każdej na widok Draconisa uginają się kolana i każda od razu płonie z pożądania.

Przemoc, gwałty, ofiarowanie kobiet jako prezentów – to wszystko jest w tych książkach. I często absolutnie nic nie wnosi do akcji. Jakby autor po prostu się lubował w opisywaniu poniżonych, cierpiących, gwałconych kobiet.

Nie sądziłam, że w XXI wieku będą jeszcze powstawać takie powieści. Kilka silnych kobiecych postaci wzmocniłoby fabułę i uczyniłoby ją tylko lepszą. Niestety Marcin Sindera wolał opisywać albo sceny seksu, gdzie kochankowie dochodzą jednocześnie, albo brutalne gwałty.

Gdyby nie to podejście do kobiecych bohaterek, z pewnością sięgnęłabym po kolejne książki autora, gdy już powstaną.

---