Baśnie mają wiele warstw. O wiele więcej, niż jesteśmy w stanie sobie to wyobrazić. Uwielbiam, gdy pisarze wykorzystują to w swoich książkach. Magdalena Wolff właśnie tak zrobiła. Zanurzyła ręce aż po łokcie i dotknęła samego wnętrza baśni o Babie Jadze, wymieszała je z historią sprzed tysiąca lat, obtoczyła w metafory i… włożyła do pieca. A ja wyjęłam z niego Kukułkę i wronę i smakowałam ją kawałek po kawałku, aż zjadłam całość. I teraz mogę opowiedzieć Wam o tej książce o wiele więcej.